Szczelina

Świat przełamał się na dwie części. Stojący na krawędzi szczeliny Rysiek patrzył jak w czeluść nicości spadają auta, gruzy, ludzie... Wydawało się że wszystko to odbywa się w zwolnionym tempie. Właśnie jakiś budynek złamał się na pół i z nieba posypał się deszcz lśniących różnymi barwami kawałków szkła. Rysiek zasłonił oczy ręką i usiadł na krawędzi. Ulica w tym miejscu przestała istnieć. Zresztą nie tylko ulica. Szczelina pochłonęła sklep, bar i parking samochodowy. Oraz wszystko to co spotkała na swej długiej aż po kres świata drodze.
Ludzie gdzieś nieopodal krzyczeli. Rysiek zasłonił teraz uszy dłońmi aby uciszyć te krzyki. Bezsensowne, nie mogące już niczego zmienić krzyki rozpaczy. Przecież szczelina już powstała, ziemia pękła na pół, gdzieś tam w dole a raczej po drugiej stronie ktoś być może również siedział na krawędzi tak jak on i myślał o tym samym.
Koniec końców.
Początek nieznanego.
Wszystkie smutki świata krzyknęły jednogłośnie... Rozpacz